my fucking feelings

       Ngayon ko lang narealize lahat, simula't sapol pala puro ako nalang. Ako lang nagmamahal at laging nagsasacrifice. Bakit ngayon ko lang naunawaan ang lahat? Ginawa ko maging manhid sa loob halos ng isang taon sa kagustuhan kong makasama siya noon, nakuha ko matulog sa labas. Sinuway ko "mama" ko, pinabayaan ko pag aaral ko at sarili ko. Pinilit kong baguhin sarili ko para lang maging ako yung taong gusto niya at mamahalin niya. Ang daming regrets sa buhay ko. Eto pa din ako ngayon naghahabol, nagmamakaawa at nanlilimos ng konting pagmamahal niya. Naging bulag ako sa mga bagay na ginagawa niya. Naging bingi ako sa lahat ng mga payo ng magulang ko sakin dahil lang sa sobrang pagmamahal ko sa kanya. Higit sa lahat ginawa kong maging manhid nalang sa mga bagay na nakakasakit sakin kahit ang totoo unti unti na kong pinapatay ng nararamdaman ko.        Sa totoo lang pinipilit at sinusubukan kong ibaling ang atensyon ko sa iba para lang makalimutan siya pero talagang hindi ko kaya. Siya lang talaga minahal ko ng ganito. Minsan naiisipan ko nalang magpakamatay para matapos nalang yung sakit na nararamdaman ko. Naiisip ko palang na may mahal na siyang iba hindi ko na kinakaya. Kahit alam kong hindi na niya ko mahal eto padin ako pilit ng pilit nangungulit. Ang pinaka maganda ko sigurong magagawa kalimutan nalang siya at mag move on na. Sa sobrang daming nangyari wala na kong maramdaman kundi puro sakit nalang. naging habit ko na nga yung pag iyak gabi-gabi, paanong hindi ako iiyak eh pinagluluksa ko yung namatay na pag-ibig niya sakin.        Madami din naman happy memories at hindi puro sakit. Nagpapasalamat din ako kay God dahil dumating siya sa buhay ko. Tinuro niya sa akin ang lesson ng buhay at reality ng mundo, na walang happily ever after. Nalaman ko na napakatatag ko pala at napakatapang kasi kinaya ko lahat ng pagsubok na dumating sa buhay ko.